کاوش موضوع هورقلیا

هورقلیا از لحاظ لغوی ظاهراً از کلمه عبری «هبل قرنیم» گرفته شده که هبل به معنی هوای گرم و تنفس و بخار، و قرنیم به معنی درخشش و شعاع معنی تشعشع بخار است. از طرفی بعید به نظر می رسد که هورقلیا یک واژه عبری باشد و سهروردی که اغلب اصطلاح های حکم های پارسی را نقل کرده، برای این اصطلاح، به یک کلمه عبری بسنده کرده باشد. اساس استفاده در حکمت اشراق کاربرد واژه هایی از نور و آتش می باشد، چنان که در اصطلاح هورخش نیز سهروردی از نامواژه ای اوستایی «خورشید» بهره برده- و هور (Hvar) نیز که جزء نخست اصطلاح مورد نظر است، در اوستا به معنی خورشید و هرگاه به شکل «هور» (hur) در نظر داشته باشیم، نیز معنی خورشید مصطلح بوده است. این ترکیب بی گمان یک واژه پارسی است، چنانکه خورشید پایه و فلک خورشید در معتقدات قدیمی زرتشتی و حکمت پارسی وارد است. توصیف خورشید پایه به روشنی و درستی، تعریف هورقلیا است. البته جزء دوم نیز چندان از لحاظ واژه شناسی مجهول نیست.... بیشتر در ویکی پدیا